'Ik krijg oprecht zin om te werken'
‘De grootste kans op winst, is werken aan het teamgevoel, dan heb je eigenlijk al gewonnen’, aldus één van de re-integratie medewerkers van JC Zaanstad. ‘De cognitieve trainingen deden mij denken aan school. Dat bedoel ik positief: mijn hersenen moesten weer aan het werk’, aldus één van de gedetineerden. ‘Ik heb tijdens het RAM project geleerd om positief te zijn, ook als het even niet lukt’, aldus een andere gedetineerde.
Zomaar een greep uit de reacties tijdens de terugkomdag van het RAM project in JC Zaanstad dat na dertien weken werd afgesloten in het Justitieel Complex Zaanstad door een spetterende wedstrijd tussen de gedetineerden en twee teams van buiten, die van Rugbyclub Castricum en The Dutch Barbarians.
Zin om te werken
Anne de Goede-Wijker, projectcoördinator en verantwoordelijk voor de cognitieve Tometh trainingen tijdens het project blikt terug op een fantastische tijd: ‘Ik zou er uren over kunnen praten, ik zag zulke mooie dingen gebeuren bij die jongens. Vooral tijdens de banenmarkt voorafgaand aan de eindwedstrijd zag ik hun zelfverzekerdheid toenemen, ik zag ze een pad voor de toekomst uitstippelen en ik zag hoop”, vertelt ze. “Ik denk niet dat ik gemaakt ben om te werken”, aldus één van de gedetineerde deelnemers. Tijdens de terugkomdag moest hij zijn uitspraak bijschaven: “Door de banenmarkt en mijn gesprek met een werkgever kreeg ik oprecht zin om te werken.”
Vier werkgevers uit de bouwbranche maakten acte de préséance tijdens de banenmarkt: HSB groep, Deurwaarder, NH detachering en Oppermannen. Ook wordt er samengewerkt met het alom bekende GP Groot. “Ik merkte dat de werkgevers hun vooroordelen lieten varen omdat zij op locatie kwamen. De ‘gevangenis’ spanning ging eraf en ze merkten dat de gedetineerden beleefd en gedreven waren en ook nog eens verrassend veel in hun mars hadden”, aldus Anne.
Onzekerheden en inzichten
Anne merkte dat de rugbytrainingen en de cognitieve trainingen zoals ‘hoe moet ik solliciteren’, ‘welke sector past bij mij’ en ‘hoe pitch ik mezelf’ elkaar op een hele positieve manier versterkten. “Tijdens de start van het RAM project was het bijvoorbeeld moeilijk voor de gedetineerden om een team samen te stellen. Tijdens de cognitieve trainingen kwamen je kwaliteiten aan bod: je eigen sterktes en zwaktes. Na deze inzichten werd het samenstellen van de teams makkelijker.”
Ook merkte Anne dat door de banenmarkt onzekerheden werden wegenomen. “Ik ben getint en zie eruit als een gangster, wie wil mij nou hebben”, vroeg één van de deelnemers zich hardop af. Hij maakte echter een goede indruk bij de werkgever, maar hij wilde ook absoluut niet pitchen voor de groep. Na afloop van het RAM project trok de gedetineerde de stoute schoenen aan en trok hij aan de bel bij de re-integratie afdeling. “Ik wil heel graag dat jullie mij leren pitchen”, was zijn vraag. Anne glimlacht: “Dat is een mooi voorbeeld wat ik zag gebeuren.”
Zoals men ijzer schept met ijzer
Hoe hecht de teams na twaalf weken waren werd duidelijk tijdens het feestelijke moment na afloop van de eindwedstrijd: de medewerkers van Turn-Over hadden over iedere deelnemer een Powerpoint presentatie gemaakt met foto’s én een mooi verhaal. Het applaus, gejoel en gejuich van de teamgenoten was overweldigend. “Het was bijzonder om te zien welke band wij hebben opgebouwd met de deelnemers tijdens het project, maar die ook van de deelnemers onderling. Iedereen wilde contact houden na afloop van het project en alle deelnemers hebben aangegeven buiten de overige twaalf weken vol te maken. Dat is opmerkelijk want deelname is vrijwillig”, aldus een trotse Anne.
“Dit is de beste ervaring die ik heb meegemaakt in de gevangenis, nog nooit heb ik zulke goede trainers ontmoet en ik hoop dat we contact houden als ik vrij kom”, aldus één van de gedetineerden. Coach Vuga, voormalig speler van de All Blacks uit Nieuw Zeeland wist met een treffende tekst het gevoel in de groep na afloop van het RAM project niet beter samen te vatten: “Zoals men ijzer schept met ijzer, zo schept een mens zijn medemens.”